اين صداي خود ماست که کتاب‌ها را مي‌نويسد. اين که ما با خودمان حرف بزنيم ما را مي‌نويسد. تمام کتاب‌ها، تمام شاهکارهاي ادبيات، در واقع شاهکارهاي برقراري ارتباط يک نفر با خودش است. اين‌ها را يکبار گفتم و حالا دارم تکرار مي کنم . کتاب شکل ديگري از مکالمه را پيشنهاد مي‌کند: اين که يک نفر با ديگري دارد صحبت مي‌کند اما فقط صداي يک نفر است که مدام در کشاکش افتاده. معجزه‌ي تخيل، اين است که ما مي‌توانيم با خودمان وقت بگذرانيم در يک تنهايي غبطه برانگيز.