به نظرم بذراي آن كه در حق زندگي ظلمي روا نداريم ‏بايد حساب روزهاي بچگي را جدا كنيم. آن سال هاي فراموش نشدني زندگي همه آدم ها هستند روزهايي كه همه اطرافيان مثل شاخ شمشاد زنده و سرحال و سرپا بودند. كساني كه به آن‌ها عمو و خاله مي‌گفتيم حداكثر سن و سال امروز ما را داشتند. اگر باور نداري خودت برو ببين ـ كه آن خاله ها هنوز با اپل‌ها و فرهاي شش ماهه‌شان همان جا هستند. درست مثل يك خواب ... شايد براي همين است كه هيچ‌وقت خواب بچگي‌هايم را نمي بينم . آخر به اين آساني كه نمي‌شود يك خواب را در خواب ديد.