جادوي شعر با جابجا كردن كلمات، تمام رابطه‌هاي معمول شعر را برهم مي‌زند تا نگاهي تازه به واقعيتي كهن را در جان جان‌ها بيدار كند. جادوي شعر لحن خواننده‌اش را از زمين واقعيت جدا كرده و به سرزمين حقيقت مي‌برد تا مفهوم تازه‌اي را تجربه كند، حقيقت در لحن گوينده و خواننده صميمي شعر است نه در معني كلمات. در هواي شعر است كه همه هنرها سبز مي‌شوند، رشد مي‌كنند و جاودان مي‌مانند. چه خوش گفته‌اند «شعر آن است كه چون آينده خود در آن بيني.»