كتاب حاضر دربرگيرنده‌ي هفت تک‌نگاري و نوشتار از زيگموند فرويد، بنيان‌گذار نظريه‌ي روان‌کاوي، در خوانش نقادانه‌ي متون ادبي است. فرويد از مفاهيمي که خود در روان‌کاوي نظريه‌پردازي کرده است براي تحليل متون ادبي بهره مي‌گيرد، اما متقابلا از ادبيات هم براي تبيين مفاهيم روان‌کاوانه استفاده مي‌کند. وي در تبيين رابطه همکارانه‌ي اديبان و روان‌درمانگران چنين مي‌نويسد: «نويسنده آفرينشگر نمي‌تواند از آنچه به حوزه‌ي کار روان‌پزشک مربوط مي‌شود اجتناب کند، همان‌گونه که روان‌پزشک هم نمي‌تواند به قلمرو نويسنده‌ي آفرينشگر وارد نشود. بررسي موضوعات روان‌پزشکي در ادبيات مي‌تواند درست باشد، بي آن‌که ذره‌اي از جنبه زيبايي‌شناختي متون ادبي کاسته شود.» مجموعه‌اي از آثار فرويد در نقد ادبي که ترجمه‌ي فارسي‌شان در کتاب حاضر ارايه شده است، سپهر‌انديشگاني او درباره‌ي چيستي آفرينش هنري و ادبي را به خواننده مي‌شناساند. اين تک‌نگاري‌ها و مقالات همچنين نمونه‌هايي دست‌اول از کاربرد رويکرد روان‌کاوانه‌ي کلايسک در نقد ادبي محسوب مي‌شوند و مي‌توانند راهگشاي پژوهشگران اين حوزه باشد. مترجم با افزودن مقدمه‌اي مشروح کوشيده است تا برخي از بنياني‌ترين مفاهيم نظريه‌ي روان‌کاوي را که دانستن‌شان پيش شرط فهم آثا ر فرويد درباره‌ي ادبيات و هنر است، معرفي کند تا مطالعه‌ي اين کتاب براي خواننده راحت‌تر شود.