در پس هر داستاني که براي دنيا تعريف مي‌کنيم، قصه‌ حقيقي‌تري وجود دارد که نمي‌توانيم يا نمي‌خواهيم ببينيم‌شان؛ قصور و توهمات و چيزهايي که در آن‌ها گير افتاده‌ايم. شرل استريد شايد مهربان باشد، اما تظاهر نمي‌کند. او چيزي را به مردم مي‌دهد که مادر به فرزندش مي‌دهد: ترحم کافي تا در ميان نيازهاي ناجورمان احساس امنيت کنيم و دانش کافي تا اميدوار باشيم. چيزهاي کوچک زيبا را مي‌توان به‌مثابه‌ زندگي‌نامه‌اي منحصربه‌فرد خواند، اما زندگي‌نامه‌اي هدفمند. شرل با صبر زياد و فصاحت کلامش به خواننده اطمينان مي‌دهد که در ميان آشفته‌بازار شرم و نااميدي و خشم، معنايي نهفته است و در آن معنا امکان نجات‌يافتن وجود دارد.