آموس اوز مي‌گويد: «نوشتن مثل مجسمه‌سازي است. به مرور آن را مي‌تراشي و بالاخره چيزي از آن درمي‌آوري. لحظات با ارزشي در نوشتن هست. به خصوص وقتي كه نوشته رشد مي‌كند. مثل بچه در شكم مادر شروع مي‌كند به لگد زدن. درست وقتي كه شخصيت‌ها شروع مي‌كنند به مقاومت در برابرم و با من مي‌جنگند. اين لگدها يعني بچه زنده است. اين لحظه، لحظه مباركي است.» برايان آلديس مي‌گويد: «ساعت چهار صبح از خواب پريدم. همسرم گفت «بگير بخواب» اما من مي‌ترسيدم كه نتوانم بعدا آن را به خاطر بياورم. پس كامپيوترم را روشن كردم و پنج صفحه خلاصه داستان را نوشتم. در اين كتاب 100 نويسنده مي‌گويند كه هر روز چگونه شروع به نوشتن مي‌كنند. در ميان آن‌ها، دو نفر وجود ندارد كه شيوه كارشان مشابه هم باشد. هريك از آن‌ها به شيوه خودش كار مي‌كند. حرف تمام آن‌ها در مورد نوشتن است. اما شيوه هريك از آن‌ها خاص خودش است. هركدام به مرور روش كار مناسب خود را پيدا كرده است.