در آغاز قرن بيست و يكم وضعيت‌مان اين‌گونه است: ما دانش و معلومات خيره‌كننده‌اي جمع‌آوري كرده‌ايم. اين دانش را در اختيار عده‌اي از باسوادترين، ماهرترين و سخت‌كوش‌ترين افراد جامعه قرار داده‌ايم. و اين افراد، از طريق همين معلومات، كارهاي شگفت‌آوري انجام داده‌اند. با وجود اين، همين دانش و معلومات، اغلب قابل مديريت نيست. شكست‌هاي قابل اجتناب در بسياري از حوزه‌ها، صرف نظر از مايوس و تضعيف‌كننده بودنشان، خيلي رايج و دائمي هستند، از حوزه پزشكي گرفته تا امور مالي، بازرگاني و دولتي. دليل آن بسيار واضح است: حجم و پيچيدگي آنچه مي‌دانيم از توانايي فردي ما براي اجراي درست، كامل و قابل اطمينان اين معلومات پيشي گرفته است. علم و دانش، هم ما را نجات داده و هم برايمان بار زيادي ايجاد كرده است. اين بدين معناست كه ما براي غلبه بر شكست به راهكار متفاوتي نياز داريم، راهكاري كه مبتني بر تجربه بوده و در عين حال كه از علم افراد بهترين استفاده را مي‌كند، بتواند ناتواني انكارناپذير بشر را جبران كند. و چنين راهكار، چك‌ليست است.