آينشتاين در جايگاه دانشمند علوم طبيعي در جست‌وجوي راه‌حل عملي پيشگيري از وقوع جنگ است. او که به استدلال قياسي دقيق عادت کرده، نه‌تنها اميدوار است که با نظريه‌پردازي و طرح استدلال‌هاي استوارِ علمي بتوان شوق انسان‌ها به شرکت در جنگ را تضعيف کرد، بلکه همچنين اميد دارد که روزي بتوان شوق به تخريب را در درون انسان‌ها به کل از بين بُرد. او معتقد است که «ملت‌ها با هدف‌هاي نادرست تربيت شده‌اند. در کتاب‌هاي درسي به جنگ ارج مي‌نهند و وحشت و خرابي‌هاي آن را ناديده مي‌گيرند و از اين طريق کينه‌توزي را به کودکان تلقين مي‌کنند. من اما مي‌خواهم آشتي بياموزم نه نفرت، عشق بياموزم نه جنگ». آينشتاين نامه‌ي خود به فرويد را با اين پرسش آغاز مي‌کند: «آيا در مقابل فاجعه‌ي شوم جنگ، راه نجاتي براي بشر وجود دارد؟»