آيا هنوز اين سخن سورن كركگور را به همان ژرفايي كه او نوشته درك مي‌كنيم؟ ”مومن داراي گونه‌اي پادزهر ابدي در برابر نوميدي است“. بايد گفت اكنون بين انسان و ايمان را ورطه‌اي فراخ دربرگرفته است. ايمان را ديگر احساس نمي‌كنيم و نوميدي انگار يك گام پس نشسته و جاي خود را به افسردگي داده است. در حالي كه انسان نوميد هنوز در پيوند با هستي باقي مي‌ماند، انسان افسرده پيوند گسيخته از هستي. پابلو نرودا گويي فرياد انسان سرگردان امروز را مي‌سرايد ” از كه مي‌توانم پرسيد، براي چه‌كاري به اين جهان آمده‌ام؟“ و اين پرسشي اساسي است كه مي‌توان براي پاسخ به آن يك زندگي كامل را زيست.