چارلز دیکنز هنگام پیاده‌روی در فقیرترین منطقه‌های شهر به مردم بی‌خانمانی برمی‌خورد که لباس‌های مندرس بر تن داشتند و از سرما به هم چسبیده بودند. دیدن کودکان گرسنه و بی‌اعتنایی ثروتمندان به این وضع تاسف‌آور بود. او سوگند یاد کرد از مهم‌ترین استعدادش، یعنی توانایی نوشتن، استفاده کند تا داستان زندگی کسانی را بگوید که به حال خود رها شده‌اند و آدم‌های قدرتمند را وادار کند برای فقرا کاری بکنند. در این کتاب نویسنده به کارگاه‌ها، زاغه‌ها، کارخانه‌ها و مدارس انگلستان ویکتوریایی سفر می‌کند و دنیای نویسنده‌ای را نشان می‌دهد که قلمش را برای هواخواهی تهیدستان به کار گرفت و به یکی از بزرگ‌ترین مصلحان زمان خود تبدیل شد.