کتاب حاضر مي کوشد در زمينه روايت شناسي تطبيقي با گرايش تطبيق و مقايسه دو يا چند روايت، به بررسي تطبيقي روايت ها بر اساس مهم‌ترين اصل در فرايند تطبيق يعني پيکار ميان آن‌ها بپردازد. در اين کتاب برخي از انواع داستاني در چارچوبي مشخص و متن شناسانه مورد بررسي نقادانه قرار گرفته است، اما اين بدين معنا نيست که در ديگر انواع روايي و حتي غيرروايي شاهد پديده پيکار نيستيم؛ بلکه پيکار يک اصل در تمامي علوم، فنون و عرصه هاي اجتماعي و سياسي است که برخلاف دلالت خصمانه، سبب پويايي و ورزيدگي و پويندگي عرصه هايي مي شود که به آن ورود مي کند. روايت ها بدون پيکار به کالبد بي روح و کم دوامي تبديل مي شود و بسيار زود تاريخ مصرف آن به پايان مي‌رسد. در مقابل، روايت‌ها در صورت تخاصم و نبرد با الگوها و نمونه هاي مشابه و مغاير، به عنصري قابل تأمل و مفيد براي جامعه و حتي گاه به تصويري جاويدان و فرهمند (کاريزماتيک) تبديل مي شود.