«پنير و کرم‌ها» جد و جهدي است براي برکشيدن صداي گمشده يکي از انسان‌هاي گمنام به متن تاريخ. صداي منوکيو مشهور به دومنيکو اسکاندلا، آسياباني روستايي، که از بخت بد دستگاه تفتيش عقايد کليسا او را در ايتاليا در واپسين سال‌هاي سده شانزدهم ميلادي زنداني کرد و به محکمه کشاند. آنچه در اين ميان به اين صداي نوعي در تاريخ تمايزي چشمگير مي‌بخشد جهاني است که او با استمداد از زندگي روزمره و کتاب‌هايش آفريده است. کارلو گينزبورگ در «پنير و کرم‌ها» کوشيده است سطر به سطر اسناد اندکي را که از محاکمه او بر جاي مانده است بکاود و جهان‌بيني اين آسيابان گمنام را ترسيم کند و نشان دهد که شهروندان عادي آن‌گونه که تاکنون گمان مي‌برده‌ايم، صرفا فرمانبر فرادستان نبوده‌اند بلکه فقط صدايشان ناشنيده مانده است. پنير و کرم‌ها از شاخص‌ترين نمونه‌هاي تاريخ‌نگاري خرد و تاريخ‌نگاري فرهنگي در جهان است.