روش‌هاي متعارف علوم اجتماعي چه انگاره‌هايي درباره جهان دارند و با اين پيش‌فرض‌ها چه چيز به دست مي‌آورند و چه چيز از کف مي‌دهند؟ اين پرسشي است که نويسنده کتاب پساروش؛ آشفتگي در پژوهش علوم اجتماعي مي‌کوشد آن را تحليل کند. او با عيان کردن مباني و مفروضات متافيزيکي روش‌هاي کنوني، که آنها را مفروضات متافيزيکي اروپايي-امريکايي مي‌خواند، در پي اين است که محدوديت‌هاي اين روش‌ها را نشان دهد و استدلال کند که جهان لزوماً آن چيزي نيست که اين روش‌ها در پي بازنمايي آن‌اند. جهان بسيار سيال‌تر، نامعين‌تر، پراکنده‌تر، و پيچيده‌تر از آن است که اين روش‌ها به تصوير مي‌کشند. درنتيجه، اگرچه اين روش‌ها مي‌توانند مفيد باشند، و عملاً نيز چنين‌اند، خساست و امپرياليسم روش‌شناسانه باعث مي‌شود محققان از بسياري روش‌هاي بديل، با مفروضات متافيزيکي متفاوت، غافل شوند و آگاهانه يا ناآگاهانه آنها را سرکوب کنند. جان لا، فيلسوف و جامعه‌شناس انگليسي، از افراد شاخص در حوزه مطالعات علم و فناوري است. او را در کنار برونو التور و ميشل کالون از بنيان‌گذاران و توسعه‌دهندگان نظريه کنشگرشبکه مي‌شناسند. بعدها او به‌همراه مردم‌شناساني چون ويکي سينگلتن و آنه‌ماري مول مطالعاتي انجام داد که از نظريه کنشگرشبکه فراتر رفت.