پت، بيشه‌ي نقره‌اي را بيش از هر چيزي در دنيا دوست‌ داشت؛ بيشه‌ي نقره‌اي يا همان خانه‌ي قديمي در جزيره‌ي پرينس ادورد که در آن به دنيا آمده و بزرگ شده بود؛ خانه‌اي که انگار همه‌چيزش ثبات داشت و زيبايي‌هايش تغيير نمي‌کرد، اما... اما با گذر زمان، از اولين روز مدرسه‌اش تا تولد خواهر کوچکش و از مراسم شاد عروسي عمه‌اش تا اولين تجربه‌‌اش از عشق، کم‌کم ردپاي تغييرات محسوسي در بيشه‌ي نقره‌اي احساس شد. پت اما مي‌دانست چيزي در بيشه‌ي نقره‌اي وجود دارد که هرگز تغيير نخواهد کرد؛ زيبايي و آرامشي که تا ابد در خاطرش از اين خانه خواهد ماند.