رمان پترزبورگ اوج موفقيت آندري بيه‌لي است. او كه از پيشگامان نسل دوم سمبوليسم روسيه به‌شمار مي‌رود، در به كارگيري استعاره‌ها و نثر چنان نوآورانه ظاهر مي‌شود كه در رده بزرگان جنبش فوتوريسم جاي مي‌گيرد. بيه‌لي در پترزبورگ كلافگي بيمارگونه‌اش از دنيايي چنان ساختارگرايانه را كه ديگر به يك هزارتو شباهت دارد به تصوير مي‌كشد. ناباكوف با قرار دادن رمان پترزبورگ در كنار اوليس جويس، مسخ كافكا و در جستجوي زمان از دست رفته پروست، آن را «يكي از چهار شاهكار بزرگ نثر قرن بيستم» مي‌داند.