اين قصه مستند اينجا به‌دلخواه به‌شکل کتاب درآمده و داراي روند زماني تقريباً خطي است. هيچ تعليقي وجود ندارد، در آخر مي‌دانيم که او مي‌ميرد و پسرش بسيار بسيار غمگين است. اين هم بديهي است که، اگر قصد بازنويسي آن را داشتم، احتمالاً به‌گونه ديگري عمل مي‌کردم. پسر بي‌نقصي مي‌شدم. پدرومادرها هميشه از خودشان مي‌پرسند آيا پدرومادر خوبي بودند. ولي آيا ما هم فرزندان خوبي بوديم؟ آيا شايستگي آن‌ها را داشتيم؟ و ما چطور؟ آيا فرزندان نمونه‌اي داريم؟ محمد الخطيب در نمايشنامي پايان خوش روايتي واقع‌بينانه از مرگ مادرش ارائه مي‌دهد. وي نه‌تنها در اين نمايشنامه بلکه در برخي آثار ديگرش نيز به مضمون مرگ و سوگ توجه خاصي نشان مي‌دهد و آن را به‌شيوه‌اي تلخ و طنزآلود به تصوير مي‌کشد.