هميشه خودم را مديون پاريس دانسته و مي‌دانم. پاريس، جواني‌ام را به من داد و دوران پختگي‌ام را. پاريس معني زيبايي و خوشبختي را به من آموخت. در كوچه‌ها و خيابان‌هاي اين شهر خودم را شناختم. زندگي‌ام را سرو سامان دادم. بزرگ ترين ثروت‌هاي زندگي‌ام، فرزندانم و فرزندان فرزندانم، را به دست آوردم. پاريس جايي است كه عزيزترين ناشناخته‌هايم، هدايت و ساعدي، در آن دفن شده‌اند. جايي كه استادان بزرگي چون پير فيليپ ري، كلاريس هرن اشميت و داريوش آشوري را در آن شناختم كه به دوستاني بي‌مانند برايم تبديل شدند. جايي كه دوستان بسياري يافتم، بسياري را از دست دادم و هر بار در گورستان پرلاشز به ديدارشان مي‌روم. رابطه‌ي من با اين شهر، رابطه‌اي هميشه عاشقانه بود، هست و به گمانم تا آخر خواهد بود.