در پاراگونه (به معناي مقايسه) داوينچي مي‌کوشد نشان دهد که نقاشي در رديف علوم قرار مي‌گيرد و مشاهده‌‌گر و بازنماي دقيق جهان است و فرايند خلق اين هنر، کارکرد آن و ابزارِ خلق و درکش بر نظايرشان در شعر و مجسمه‏‌سازي و موسيقي و معماري برتري دارند. با‌اين‌همه، حکايت پاراگونه تنها حکايت نقاشي و کار هنري نيست، بلکه موضوعاتي در آن طرح مي‌‌شوند که بيشتر در حوزه کار فيلسوفان هنر جاي مي‌گيرند. از اين گذشته، پاراگونه از نخستين نوشته‌هايي است که به شکل‌‌گيري دسته مستقلي به نام «هنرهاي زيبا» کمک کردند. در روزگار قديم، اين هنرها را کنار هم نمي‌نشاندند. موسيقي همنشين رياضيات بود و شعر فرعِ دستور و خطابه. نيز نقاشان را بيشتر همکارِ داروگران و رنگرزان مي‌دانستند و مجسمه‌‌سازان را همکار آهنگران و معماران را همکار بنايان. مقايسه نقاشي با شعر و مجسمه‌‏سازي و معماري و موسيقي، به جاي ديگر صناعات و فنون، سخن از ربط و نسبتي به ميان آورد که پيش‌‏تر در کار نبود.