كتاب پيش‌ رو در پژوهشي است درباب نسبت‌هاي ميان هنر و آنارشيسم كه مي‌كوشد اين پيوند را در تاريخ هنر و سياست دنبال كند. پرسش محوري نويسنده اين است كه چرا جنبش آنارشيستي هنر را ساحتي به‌غايت ارزشمند مي‌داند و بر آن است تا اين پرسش را با بررسي مفهوم فرديت به مثابه‌ي وجه مشترك اين دو پاسخ گويد. تو گويي آزادي خلاق همان عنصري است كه هنر را به آنارشي پيوند مي‌زند. انتليف با مرور هنر اروپايي و امريكايي از كمون پاريس تا جنگ‌جهاني دوم، تلاش مي‌كند تا از اين زاويه تعامل هنرمندان آنارشيست را با موضوعاتي چون آزادي، خشونت، فمنيسم و ... بررسي كند.