هر بار محيط پيرامونم تغيير مي‌كند، غم بزرگي بر دلم مي‌نشيند. غمي بزرگ‌تر از اندوه ترك مكاني گره خورده با خاطرات تلخ و شيرين، اين خود تغيير است.كه مرا برمي‌آشوبد. درست همچون وقتي كه شيشه‌اي را تكان مي‌دهي و مايع درونش تار و كدر مي‌شود. همين حوالي اولين رماني است كه جومپا لاهيري به ايتاليايي نوشته و خودش نيز آن را به انگليسي ترجمه كرده است. روايتي از ارتباط يك زن با محيط پيرامونش، از آدم‌ها گرفته تا اشيا و مكان‌ها، حكايت وابستگي‌ها و گسستگي‌ها، حسرت‌ها و اميدها...