الکسي يورچاک، استاد مردم‌شناسي دانشگاه کاليفرنيا، بِرکلي، کتابش را با يک پارادوکس آغاز مي‌کند: «فروپاشي اتحاد شوروي براي مردمي که در آن نظام زندگي مي‌کردند واقعه‌اي بود بس نامنتظره که البته تعجب‌برانگيز هم نبود.» نويسنده براي رسيدن به فهمي دقيق‌تر از اين پارادوکس، با ارائه‌ي روايت مردم‌شناسانه‌ي انضمامي، غني و دقيقي از زندگيِ «واپسين نسل شوروي» بر سايه‌روشن‌هاي گاه غريبِ زندگي تحت لواي نظام شوروي انگشت مي‌گذارد. اين روايت دست‌اول و سرشار از جزئيات مايه‌ي تمايز کتاب يورچاک از ديگر کتاب‌هايي است که درباره‌ي واپسين نسل شوروي نگاشته شده است. اسلاوي ژيژک، فيلسوف نامدار، در ستايش اين کتاب گفته است: «همواره مستدام، سپس نابودِ الکسي يورچاک با همان عنوانش مرا بي‌درنگ شيفته‌ي خود کرد، با آن دلالت فلسفيِ عميقش که ابديّت، خود، مقوله‌اي تاريخي است: وضع مي‌تواند مدتي ابدي باشد. روح اين پارادوکس در کل اثر ساري‌وجاري است. اين کتاب، به مدد جزئياتي شگفت، روايت متفاوتي از تجزيه‌ي تدريجي نظام شوروي از درون فضاي ايدئولوژيک و فرهنگي آن به دست مي‌دهد، و دورويي و فلاکتِ ناشي از اين فرايند را برملا مي‌کند. من کتاب يورچاک را بهترين اثر درباره‌ي واپسين دوره‌ي نظام شوروي مي‌دانم ــ همواره مستدام، سپس نابود فقط تاريخ نيست، خواندنش لذت‌بخش هم هست: يک اثر هنري واقعي.»