«هزارتو»، نمايش‌نامه‌اي‌ست موجز، کم‌کلام، اما سرشار از اضطراب‌هاي نگفته و خاطراتي که در تاريکناي ذهن آدمي پيچ‌وتاب خورده‌اند. اثري از ديويد ليندسي‌آبير که در زبان فارسي با ترجمه‌ي محمدرضا طيبي و به همت نشر قطره منتشر شده است. اين نمايش‌نامه، نه ازآن‌رو که روايتگر حادثه‌اي مشخص است، بلکه از آن جهت اهميت دارد که در سکوت‌ها و تکه‌پاره‌هاي گفت‌وگو، حسي عميق از سوگواري، انتظار، و سرگرداني را به جان خواننده مي‌نشاند. «نت» و «بکا» -دو شخصيت محوري اين اثر- نه در پي حل معما هستند، نه درگير هياهوي حادثه‌اي بيروني؛ آنان بيشتر در دل يک وضعيت تعليق‌گون، در هزارتويي از خاطرات و پرسش‌هاي بي‌پاسخ، با خويشتنِ خسته‌ي خويش درگيرند. نثر اثر، ساده اما پُرکشش است؛ واژه‌ها سنجيده‌اند و سکوت‌ها پُرمعنا. آنچه نمي‌گويند، به‌قدر آنچه گفته مي‌شود، بار دارد. «هزارتو» داستان آدم‌هايي‌ست که با گذشته‌ي زخمي و حالِ مبهم خود سر مي‌کنند؛ داستان زندگي‌هايي که به جاي نقطه، با سه‌نقطه پايان مي‌يابند. در مجموع، اگر از آن‌دسته خوانندگاني هستيد که ادبيات را نه براي کشفِ حقيقتي بيروني، بلکه براي تماشاي سايه‌هاي درون انسان مي‌جوييد، «هزارتو» شما را در دل تاريکي‌اي روشن خواهد نشاند.