در سئول، درباره اردوگاه‌هاي وحشتناك كار در كشورم شنيدم، جايي كه همين حالا حداقل صد و پنجاه هزار زنداني به آرامي مي‌ميرند. وقتي در كره شمالي زندگي مي‌كردم، حتي روحم از اين اردوگاه‌ها خبر نداشت؛ فقط مي‌دانستم كه مردم ناپديد مي‌شوند. در سئول، اغلب درباره پناهندگي مي‌شنوي كه آن‌ها هم مثل من فرار كرده‌اند. حالا فهميده‌ام كه كشور ما در واقع زنداني بزرگ است، جايي كه بازداشت‌شدگان از بدبختيشان بي‌خبرند، زيرا اولين الويت آن‌ها هميشه جنگيدن براي زندگيشان بوده است.