هرميت در پاريس را اتوبيوگرافي ايتالو کالوينو برشمرده‌اند، منتها نه يک خودزندگي‌نامه‌ي مرسوم، بلکه قطعه‏ قطعه که بعدِ مرگش کنار هم گذاشته شد تا بخش‌هايي از زندگي و نگاهِ او را به جهان روشن‌تر کند. به همين خاطر کتاب نوزده بخش دارد که در آن هم مثلاً پاسخ‌‌هاي کالوينو را مي‌خوانيم به يک پرسش‌نامه‌ي عادي، هم خاطراتِ جذابِ سفرش به امريکا را. هم مقاله‌ي درخشانش درباره‌ي موسوليني و برخوردِ او با اين ديکتاتور سياه‌پوش را، هم روايتش را از استالين و درگيري‌هاي نسلش. کتابِ هرميت در پاريس مملو از تکه‌هاي گوناگون فکر و زيستنِ اين نويسنده‌ي پيشروِ ايتاليايي ا‌ست. او که درباره‌ي تورين و دغدغه‌هايش مي‌نويسد و در جايي ديگر از رابطه‌ي نويسنده با شهرش روايت مي‌کند، به‏ناگاه سراغِ نيويورک مي‌رود و آن‌جا را مي‌ستايد و درعين‌حال پل مي‌زند به سال‌هاي جواني‌اش در ايتاليا. کتاب را همسرِ کالوينو تدوين کرده است و در آن بسياري از اعتراف‌ها و احساس‌هاي نويسنده را به جهاني که در برش گرفته مي‌توان مشاهده کرد. نويسنده‌ي بارونِ درخت‌نشين در اين يادداشت‌ها، مقالات و تک‌نگاري‌ها بي‌واسطه با مخاطبانش سخن گفته و نشان داده که چگونه زيسته، چگونه نگاه کرده و حتا چگونه به سوي مرگ گام برداشته است.