در اين كتاب، كه به طرزي موشكافانه نوشته شده است، جوئل واينسهايمر به بررسي اين موضوع مي‌پردازد كه چگونه بصيرت‌هاي هانس گئورگ گادامر، درك ما را از نظريه ادبي و تاويل دگرگون مي‌سازد. واينسهايمر كار خود را با مروري بر هرمنوتيك مدرن، از شيلاير ماخر تا ريكور، آغاز مي‌كند و نشان مي‌دهد كه كار گادامر در بطن مكالمه‌اي جاي دارد كه همچنان در جريان است. او مي‌گويد كه هرمنوتيك گادامر مشخصا فلسفي است، زيرا در اين باب كندوكاو مي‌كند كه فهم اصولا چگونه روي مي‌دهد، نه اين كه چگونه بايد براي داشتن كاركردي دقيق‌تر يا كارآتر به قاعده درآيد. به زعم واينسهايمر، گادامر فهم را اثر تاريخ قلمداد مي‌كند، و آن را نه از سنخ فعل بلكه از جنس انفعال مي‌داند چيزي كه براي تاويل‌گزار يا مفسر روي مي‌دهد.