هدا گابلر اثري است كه در آن تاريخ ياد مي‌گيرد به منتقدانش و نيز به خود بينديشد، از نظر درون‌مايه، مي‌توان اين كتاب را چكيده همه آثار رئاليستي پيشين ايبسن، از حيث جايگاه آثار رئاليستي او، ختم كلام و اتمام حجت با مخاطب و خودش، و از نظر سبك، اعلام كوچ به پيشگاه خورشيد، "فرم/صورت"، ناميد؛ قلمرويي كه هيلده، سروش فرم/صورت‌آگاه در اثر بعدي، استاد سولنس معمار، از سولنس طلب مي‌كند. درست؛ اما همه اين نكات در بافت "آشوب"ي مطرح مي‌شود كه ايبسن در انديشه‌هاي فلسفي و اجتماعي متفكران معاصرش، آرنولد، كارلايل، نيچه، راسكين درباره تاريخ و فرهنگ به پا مي‌كند.