نيستي‌شناسي مخاطب از زيستن در زمانه‌اي بي‌مخاطب سخن مي‌گويد. از اين رو به پرسش‌هايي از اين دست مي‌پردازد: چگونه مي‌توان در زمانه‌اي بي‌مخاطب نوشت؟ با كدام جنبه وجودي خودش را به مخاطب عرضه مي‌دارد؟ فرم چيست؟ آيا مخاطب درآن سوي نوشتن ايستاده است؟ يا نوشتن، خود همان مخاطب است؟