پيدا عقلانيتي است كه از طريق آن، گفتمان‌ها اعلام مي‌دارند كه تنها سخن و تنها شيوه بيان هستند. تجربيات مي‌گويند كه تنها راه تعبير از جوهر تجربه و تنها راه بيان تامل انسان و تنها شيوه توصيف صفات واقعي و ازلي هستند. به بيان ديگر، پيدا عرصه‌اي است كه تاريخ بيان و گفتمان در آن در حالت ايستايي و شيوه كنوني متوقف خواهد شد و از آن عبور نخواهد كرد. پيدا در واقع جلاد متن است. چرا كه اگر متن پروژه چندين گفتمان باشد، دربرگيرنده چندين معنا باشد، يا همان‌گونه كه ساختارگرايان فرماليست مي‌گويند «خلئي باشد كه نياز به پر كردن دارد» پيدا كاملا برعكس، تسليم شدن كامل و مطلق به يك معنا، يك شيوه بيان است. پيدا در تكرارهاي هميشگي و ازلي‌اش متون تكراري و شبيه به هم را باز توليد خواهد كرد... اما ناپيدا جهاني است كه...