با اختراع عكاسي در مغرب زمين ماهيت و كاربرد تصويري كه از اتاقك تاريك بيرون مي‌آمد اين رسانه جديد را به محل تلاقي گونه‌هاي مختلف دانش بشري تبديل كرد. همزمان در قرن نوزدهم انسان‌شناسي نيز رشد عملي خود را آغاز كرده بود. مردم نگاري به وسيله ابزاري كه واقع‌گرايي فرض اوليه آن بود از همان ابتدا توانايي ساختن تصاوير اعجاب‌آميز اما قابل باور از سرزمين‌هاي دوردست را براي كشورهاي پيشرفته به ارمغان آورد. با اين‌كه نمي‌توان همه تصاوير ساخته و ارائه شده در آن زمان و حتي دوره معاصر را متاثر از جريان شرق‌شناسي استعمار گرا دانست؛ اما نمي‌توان انكار كرد كه چگونگي نگاه به ديگران در همه مراحل تصويرپرازي از مشرق زمين نقشي تاثير گذار نه تنها بر مخاطب غربي كه حتي بر ذهنيت و زاويه ديد بعضي جريان‌هاي اغلب داخلي و جهت‌دهي‌هايشان، داشته و دارد. با اين وصف براي بررسي وضعيت جايگاه كنوني‌مان، نگاه به گذشته و راه طي شده گريزناپذير است و بخش عمده‌اي از اسناد تصويري گذشته ما به روايت ديگران و نشان‌دهنده نگاه از بيرون است كه پژوهشي به دور از تعصب و پيش‌داوري را مي‌طلبد. نوشته و عكس‌هاي پيش‌رو بازخواني و بازبيني همزمان بخش‌هاي بسيار كوچكي از فرهنگ، تاريخ و جغرافياي كشورمان است كه ديگران تصوير و نقل كرده‌اند.