كتاب‌هاي من آنات خاص زندگي من‌اند. آن‌ها از زمينه‌اي خاموش سر برمي‌آورند، اما اين آنات استثنايي مرا به فراسوي همه چيز مي‌برند. نوشتن همواره از برون مي‌آيد و هيچ‌گاه از درون سرچشمه نمي‌گيرد. برون به‌سان قطاري بي‌مهار، به درونم مي‌آيد. آنگاه احساس مي‌كنم كه گويي حجابي برابر ديدگانم دريده مي‌شود و من سرگرم تماشا مي‌شوم. برابر من تكه‌اي مخمل سياه قرار دارد كه گاه دريده مي‌شود و در پس اين مخمل سياه، طلاي نابي است. در اين لحظه، از اين‌كه مي‌بينم زندگي مغلوب نشده‌است بسيار تحت تاثير قرار مي‌گيرم.