نوشتن اين كتاب حدود 15 ماه طول كشيد. در اين 15 ماه بي‌شمار عكس با موضوع زنان ديدم، عكس‌هايي دردناك و اندوه‌بار، عكس‌هايي فجيع، عكس‌هايي كه ديدنشان نفسم را مي‌گرفت و از پايم مي‌انداخت. من براي مجال نفس كشيدن و دوباره برخاستن و كاركردن گاه‌گاه به سراغ عكس‌هايي رفتم كه شاد بود و زيبا بود و اميدبخش بود و آرامش زنان بود و احترام به آنان بود، و اينها چه خوب بود. عكس‌هايي كه كمياب بود. والتر بنيامين به درستي گفت كه «عكاسي موفق شده نكبت فقر را، به كمك تكنيكي بي‌نقص و باب روز، به موضوع لذت تبديل كند.» حالا مي‌بينيم كه عكاسي فقط فقر را نيست كه زيبا و موضوع لذت نشان مي‌دهد، اين رنج زنان است، در فقر يا بيرون از فقر، رنج بشري، ترس و يأس و تنهايي، كه از زيبايي در عكس‌هاي «باب روز» تبديل به كالايي براي عيش چشم و رونق كسب شده است.