بالاخره وقتش رسيده بود. لحظه‌اي كه ترس‌ها مثل خاطره‌اي كهنه و بي‌اثر شده و دل‌ها براي زمين‌زدن ظلم، آماده بودند؛ حتي با دست‌هاي كم‌وبيش خالي، با تن‌هاي رنجور و مريض، با دل‌هايي پر از درد. اين چند نفر هرچند كم‌توان، هرچند رنجور و مريض؛ آماده جنگ بودند.