بارت نقد وحقيقت را در سال 1966 در بحبوحه‌ي مباحثه‌هاي قلمي دو جناح نقد نو و نقد قديمي در فرانسه، در پاسخ به محافل كهنه‌انديش ادبي و دانشگاهي نوشت، و در آن از نقد نو كه آن را نقد تاويلي مي‌نامد در مقابل نقد كهنه و به قول او" نقد فرهنگستاني" دفاع كرد. نقد و حقيقت در مجموعه‌ي آثار بارت جاي ويژه‌اي دارد و در آن او از ساختگرايي به پساساختگرايي و هرمنوتيك نزديك مي‌شود. از آزادي نقد در بازنگري آثار كلاسيك با برداشتي نو‌ هواداري مي‌كند و اثر را داراي معنا‌هايي چند‌گانه مي‌داند كه سبب مي‌شود ناقدان بتوانند در زمان‌هاي گوناگون از زاويه‌هاي مختلف درباره‌ي آن سخن بگويند.