نظريه ي کنش ارتباطي يک کتاب دو جلدي است که در سال 1981 توسط فيلسوف بزرگ يورگن هابرماس نوشته شده است و در آن نويسنده پروژه ي خود را براي يافتن راهي براي پايه گذاري "علوم اجتماعي در نظريه زبان" ادامه مي دهد. دو جلد عبارتند از عقل و منطقي سازي جامعه که هابرماس در آن مفهومي از عقلانيت ارتباطي را ايجاد مي کند، و جلد دوم آن که زيست جهان و نظام نقادي مفهوم کارکردگرايانه ي عقل نام دارد و در آن هابرماس مفهوم دو سطحي از جامعه را ايجاد مي کند و نظريه انتقادي مدرنيته را ارائه مي دهد. پس از نوشتن نظريه کنش ارتباطي ، هابرماس با استفاده از آن به عنوان مبناي نظريه ي اخلاق ، دموکراسي و قانون ، نظريه کنش ارتباطي را گسترش داد. اين اثر الهام بخش بسياري از نظرات نظريه پردازان و فيلسوفان اجتماعي بوده و در سال 1998 توسط انجمن جامعه شناسي بين المللي به عنوان هشتمين کتاب مهم جامعه شناسي قرن بيستم فهرست شده است. نظريه کنش ارتباطي يک پروژه انتقادي است که مفهومي از عقل را بازسازي مي کند که مفهومي ابزاري يا عيني گرايانه ندارد، بلکه يک عمل ارتباطي رهايي بخش است. اين بازسازي پيشنهاد مي کند: "عمل و درک انسان را مي توان به عنوان يک ساختار زباني موثر تجزيه و تحليل کرد" و هر عبارت بر پيش بيني آزادي از سلطه ي غير ضروري تکيه مي کند. از اين ساختارهاي زباني ارتباطي مي توان براي ايجاد درک هنجاري از جامعه استفاده کرد. اين تصور از جامعه "براي ايجاد مفهوم سازي از زمينه ي زندگي اجتماعي که متناسب با پارادوکس هاي مدرنيته است ، مورد استفاده قرار مي گيرد.