ما در زمانه رهايي‌هاي شکست‌خورده به سر مي‌بريم. تماميِ رهايي‌هايي که عصرِ مدرن از همان آغازش رقم زده است ــ دير يا زود ــ به ضدِ آن‌ها تبديل‌ شده‌اند. اين رهايي‌ها قيدوبندهاي تازه‌اي، نظم‌هاي تازه‌اي از وابستگي و بندگي پديد آورده‌اند. […] تماميِ تلاش‌هاي معطوف به رهايي، خواه سياسي، اقتصادي، حقوقي، اخلاقي، فرهنگي خواه هنري، به پارادوکس‌ها و تناقض‌هايي گرفتار شده‌اند؛ اين تلاش‌ها اَشکالِ تازه‌اي از سلطه و راهبردهاي تازه‌اي براي سلطه پديد آورده‌اند. وانگهي، آشکار شده است که رهايي در حقيقت همواره پيشاپيش در خدمتِ توجيهِ سلطه بوده است.