خب حالا ديگر به ندرت از اتاق بيرون مي‌روم و در را بهم مي‌كوبم، از طرفي، اصلا نمي‌خندم و بايد بگويم نتيجه اين است كه اوضاعم به مراتب بدتر است. بخشي از دلايل ازدواج من با ديويد اين بود كه مرا مي‌خنداند و حالا نمي‌خنداند، حتي نمي‌خواهد بخنداند و بخشي از وجود من احساس مغبون شدن مي‌كند. حق ندارم؟ اگر حس شوخ‌طبعي مانند مو باشد، مثل خيلي از مردها كه وقتي سن‌شان بالا مي‌رود موهايشان مي‌ريزد، چه؟