گذشتگان ما سال را به دو فصل تقسيم مي‌كردند: تابستان و زمستان. در نتيجه خبري از بهار يا پاييز نبود. البته اين بدان معنا نيست كه بهار و پاييز در ايران وجود نداشت، بلكه ايرانيان آغاز گرما را از ابتداي بهار تا شروع پاييز، و آغاز سرما را از آغاز پاييز تا پايان زمستان مي‌دانستند. در سرزمين ما در گذشته‌هاي دور، شايد ده هزار سال قبل از ميلاد، گاه‌شماري و نوشتن تقويم براساس ماه صورت مي‌گرفت. ايرانيان با شمارش روزها براساس تغييرات شكل كره ماه، ماه و سال را محاسبه مي‌كردند. خورشيد نيز براي گاه‌شماري و محاسبه تقويم بسيار اهميت داشت. پس از آشنايي ايرانيان با تقويم اقوام ميان‌رودان مانند بابلي‌ها، تقويم خورشيدي اندكي تغيير كرد و تقويم 360 روزه ايراني به وجود آمد كه متشكل از دوازده ماه سي روزه به علاوه پنج روز كبيسه بود.