مايکلز استاد جملات خوش‌ساخت و ظريف است که با دقت شعري مي‌نوشتشان… دو مجموعه‌ي نخستش بر کار موفق‌ترين نويسندگان امريکايي آن روزها مانند ريموند کارور و توبياس ولف اثر گذاشته بود… در سال‌هاي آخر عمر، از 1998به بعد، مايکلز به پختگي فوق‌العاده‌اي در داستان‌نويسي رسيده بود. شروع کرده بود به نوشتن داستان‌هايي که قهرمانشان مردي بود به نام ناخمن. اين داستان‌ها اوج قصه‌نويسي او و از مهم‌ترين نمونه‌هاي داستاني نوشته‌شده در ادبيات امريکا و مهم‌ترين گواه بر تشخّص تکنيکي و زباني مايکلز هستند… ناخمن، قهرمان اين داستان‌ها، از بسياري جهات خود مايکلز است. بعضي خاطرات مايکلز را که اينجا و آنجا در مقاله‌هايش تعريف کرده مي‌شود عينا در اين داستان‌ها ديد. ناخمن که اصل عبري آن «نحمان» (به معناي «به‌آرامش‌رسيده») مي‌شود استاد رياضيات است؛ او در يقيني‌ترين علوم استاد است؛ اما آرامشي که ناخمن در پايان داستان‌هايش به آن مي‌رسد به خاطر اين يقين نيست. برعکس، به خاطر گم‌شدگي‌ است و حيراني…