تا اواخر سده‌ي هجدهم کسي نمي‌گفت باخ آثاري جاودان خلق کرده است که تا ابد موضوع تحسين خواهد بود. در واقع بين سال‌هاي 1751 و اوايل سده‌ي نوزدهم هيچ قطعه‌اي از باخ را شايسته‌ي تجديد چاپ به‌شکل کامل آن نمي‌دانستند. چه اتفاقي افتاد که باخ اين‌طور حيات دوباره يافت و «آثارش» از جاودانه‌ترين شاهکارهاي موسيقي شدند؟ کتاب حاضر پاسخي در خور و مفصّل به اين پرسش مي‌دهد. کتاب موزه‌ي خيالي آثار موسيقايي، که از مهم‌ترين آثار فلسفي موسيقي در سده‌ي اخير است، علاوه‌بر اهل موسيقي (اعم از علاقه‌مندان به موسيقي کلاسيک و غيرکلاسيک غربي، و موسيقي‌دانان ايرانيِ درگير با رويکردهاي غربي به موسيقي) براي علاقه‌مندان به فلسفه نيز بسيار خواندني و راهگشاست، زيرا با پيگيري نحوه‌ي شکل‌گيري تاريخيِ مفهوم «اثر موسيقي» محدوديت‌هاي رويکرد تحليلي و لزوم به‌کارگيري رويکرد تاريخي و پيوند جدايي‌ناپذير بين فلسفه و تاريخ را پيش چشم خواننده عيان مي‌سازد.