الان ديگر دوست دارم اين طوري كار كنم. دلم مي‌خواهد انرژي‌ام را روي بازيگر و داستان صرف كنم، نه روي ساخت و پرداخت دقيق نماها. تصويرها را هم دوست دارم شبيه نگاه يك ناظر عادي حاضر در آن صحنه بگيرم و كارهاي عجيب و غريب با دوربين نكنم... به هر حال زماني مي‌رسد كه دوست داري اين بخش تصويري را كنار بزني و به ذات قضيه برسي. درست مثل نقاشي‌ست. حالا مي‌فهمم كه چرا جكسون پولاك يك روز بلند شد و گفت ديگر نمي‌خواهم آن كارهاي قبلي را بكنم و بعد بوم نقاشي‌اش را گذاشت كف اتاق و رفت از آن بالا و شتلق شتلق قطره‌هاي رنگ را ريخت روي بوم و بعد اوووه! چيزهاي عجيب و خارق‌العاده‌اي از كار درآمد كه هم خيلي معني داشت و هم خيلي درست بود. سينما بدبختانه نمي‌تواند به اين مرحله از رهايي برسد، چون اسير روايت و تصوير و 2 ساعت زمان است. ولي من آن حس رهايي را درك مي كنم و الان ديگر دوست دارم در سينما كارهايي بكنم كه خودم خوشم بيايد.