آرسني تارکوفسکي در آزادي معنوي و شاعرانه‌اش، گند و کثافت ديکتاتوري را زنده کرد، شعر او سينمايي دروني از حال و روز شوروي آن روزها بود، شهادتي واپيچيده از خشم نجيب روحي نجات‌يافته از آن دوره‌ي ‌مرگ‌آور. ميان آخرين شاعران بزرگ روس قرن بيستم و هنوز ناشناخته در غرب، تارکوفسکي همچون نيرويي جوان از شاعران عصر نقره‌اي که مي‌خواندشان، مانند اوسيپ ماندلشتام، مارينا تسه تايوا و آنا آخماتووا سربرآورد. به شکلي متناقض، او اين کار را با کشيدن پلي به عصر طلايي شعر روسيه در اين عصر غم‌افزا انجام داد. در زماني که شاعران بزرگ يا ساکت شده بودند يا تحت اداره‌ي استالين و سوسياليست‌هاي رئاليست بودند.