در سينماي عباس كيارستمي حضور پر نيروي طبيعت (انسان جزيي از طبيعت است) در مختصاتي از جبر در آن واحد سيمايي از شناخت‌هاي تجربه نشده و برون‌ريزي تجربه‌هاي زيسته را به مخاطب عرضه مي‌كند. تجربه‌هايي كه در هيئت خرافه دست و پاگير... جبر محيطي و انفعال آدم‌ها در آن... تمايلات جسمي... پاييز هست و نيست انسان و جاذبه واژه مرگ گيرم در وضعيت ارجاعات خارج از قاب شقه مي‌شود. منقار باز پرنده نگاهي‌ست به سينماي عباس كيارستمي و رمزگشايي اين كدشده‌ها.