در سفر درون‌شهري بيش از آنكه مجالي براي مشاهده، ارتباط برقرار كردن و به خاطر سپردن باشد، صرفا فرصت نمايش وجود دارد و نگاه و برخورد سريع و گذرا. گويا كساني كه تهران بزرگ را مي‌ساختند دغدغه‌ي ارتباط انسان با شهر را نداشتند؛ نگران خاطره‌ي مشترك نسل‌ها نبودند. ساعت‌هاي طولاني كه در بزرگره‌هاي تهران مي‌گذرانم، فضاها و چشم‌اندازهاي جديدي برايم ساخته‌اند. چيزي مثل سرگرداني يك كودك در مواجهه اوليه‌اش با جهان؛ گرفتار در ميان اجسام غول‌آسا! اين سبك جديد زندگي، مرا به درك جديدي از زندگي رساند: تقاطع، ناقض چشم‌انداز انسان از زمين است.