سبك مولانا در سپردن غزل نيز يكتا و بي‌نظير است و كلام او را براحتي مي‌توان از غزل سرايان بزرگ جدا كرد و سبك سيلابي و خروشان كه او در غزل ارائه مي‌كند، در غزل هيچ يك از بزرگان ديده نمي‌شود. اين سيلان و توفندگي حاصل روح پر خروش اوست و شرري كه ديدار شمس در جان شعله ور كرده و غيبت ناگهاني مراد آن را مروزان كرده. در اين غزل‌ها نمود پيدا مي‌كند.