از ديرباز ما ايرانيان و به گونه‌اي عام فارسي زبانان را با سخنان دل‌انگيز مشرب عرفان انس و الفتي خوش بوده است. اين ذوق حضور در روشناي انديشه و دل بي هيچ گمان زاده مهري است فطري و ژرف به هر آنچه جان‌مايه‌اي الهي و سرچشمه‌اي روحاني دارد. در اين ميان توان گفت كه كلام عارف پير پاكباز طريقت خواجه عبدالله انصاري را جايگاهي جليل و مرتبتي بس سزاوار است، نه همان به سبب نفحات روبوبي و فيض بردن از منبع لايزال اشراق خداوندي، بل افزون بر آن، به جهت زيبايي تعبيرات، سلاست كلام، تمثل به شعرها، بهره جستن از خوش‌ترين ساختار موزون و بالاتر از آن، وجد و حال و سوز و گدازي كه در سراسر سخن مشهود است و هم به آن لطف عذوبت خاصي بخشيده است.