شناخت زبان و ماهيت آن از جمله موضوعاتي است که پيشينه‌اي بس قديم داشته و از قرن چهارم پيش از ميلاد توجه حکيماني چون افلاطون و ارسطو را نيز به خود معطوف کرده بود. از عصر طلايي يونان تا عصر حاضر همواره محققان و پژوهندگان جهان به مطالعه زبان از جهات و جنبه‌هاي محتلف مشغول بودند و اين فصل مميز انسان از حيوان را در زمينه‌هاي گوناگوني چون دستور زبان، فلسفه و منطق، ادبيات، مخارج حروف، فقه الغه و غيره بررسي کرده‌اند. در نتيجه همين تحقيقات مستمر و ممتد بود که در حدود يک قرن پيش علمي مستقل به نام «زبان‌شناسي» در ميان علوم انساني ديگر تکوين يافت و با تحديد وظايف و تعيين روش‌ها و دستور العمل‌هايش جاي خود را در ميان دانش‌هاي نوين باز کرد. اين کتاب در هفت فصل طراحي شده است: زبان و زبان‌شناسي، زبان و خط، اندام‌هاي گويايي و اصوات زباني، خصوصيات زبر زنجيري گفتار، دستور زبان، بررسي معني و در نهايت زبان‌شناسي و علوم ديگر.