مقاومت مدني، به‌ويژه در قالب تظاهرات گسترده و مسالمت‌آميز، در بطن بهار عربي ــ زنجيره‌اي از وقايع در خاورميانه و شمال آفريقا که از دسامبر ???? آغاز شد ــ قرار داشت. اين جنبش به پيروزي‌هاي قابل توجهي دست يافت: جنبش‌هاي مردمي به سقوط دولت‌هاي اقتدارگرا در تونس، مصر، ليبي و يمن کمک کردند. با اين حال، اين پيروزي‌هاي نمايان مبارزات غيرخشونت‌آميز، فجايعي را نيز به دنبال داشت؛ جنگ در سوريه، هرج‌و‌مرج در ليبي و يمن، بازگشت به حکومت استبدادي در مصر، و ضدانقلابي با حمايت مداخله خارجي در بحرين. آنچه بر اين وقايع سايه افکنده بود، شکاف ديرپاي موجود بين شاخه‌هاي سني و شيعه? اسلام بود. چرا اوضاع چنين خراب شد؟ آيا مشکل از روش‌ها، رهبري و اهداف جنبش‌هاي مردمي بود يا شرايط جوامع؟ در اين کتاب، متخصصان اين کشورها و تکنيک‌هاي مقاومت مدني، وقايع را در بستر تاريخي، اجتماعي و سياسي خود بررسي مي‌کنند. آنها توضيح مي‌دهند که واکنش دولت‌ها و قدرت‌هاي خارجي ــ از جمله ايالات متحده و اتحاديه? اروپا ــ چه تأثيري بر اين انقلاب‌ها داشت؟ چگونه پادشاهي‌هاي عرب در اردن و مراکش اصلاحاتي را براي جلوگيري از انقلاب انجام دادند؟ و چرا بهار عربي نتوانست جرقه‌اي براي بهار فلسطيني باشد؟ آن‌ها نشان مي‌دهند که چگونه و چرا تونس کشوري باقي ماند که بيشترين تغيير سياسي را با کمترين هزينه خونريزي تجربه کرد، شرايطي که البته چندان پايدار نماند.