ريلكه مرثيه‌هاي دوئينو و نيز غزل‌هاي اورفه را در كم‌تر از دو هفته، و در شرايط روحي بسيار تحريك‌شده‌اي نوشته است، او خودش مي‌گويد:«فقط در عرض چند روز، طوفاني وصف‌ناپذير، گردبادي ذهني و روحي، مانند شرايط هواي دوئينوي آن روزها، هر سلول و هر بافت تن مرا از هم شكافت؛ خوردن كه اصلا فكرش را هم نمي‌كردم؛ خدا مي‌داند از كجا لقمه ناني به دهانم مي‌رسيد.» ريلكه محدوديت‌هاي بشري را صرفا به سوگ نمي‌نشيند، بلكه او انسان را به رغم تمام اين محدوديت‌ها مي‌ستايد.