ریلکه مرثیه‌های دوئینو و نیز غزل‌های اورفه را در کم‌تر از دو هفته، و در شرایط روحی بسیار تحریک‌شده‌ای نوشته است، او خودش می‌گوید:«فقط در عرض چند روز، طوفانی وصف‌ناپذیر، گردبادی ذهنی و روحی، مانند شرایط هوای دوئینوی آن روزها، هر سلول و هر بافت تن مرا از هم شکافت؛ خوردن که اصلا فکرش را هم نمی‌کردم؛ خدا می‌داند از کجا لقمه نانی به دهانم می‌رسید.» ریلکه محدودیت‌های بشری را صرفا به سوگ نمی‌نشیند، بلکه او انسان را به رغم تمام این محدودیت‌ها می‌ستاید.