هر شب خواب الفبا مي ديد. حرف ها چشم به راه بودند، چشم به راه برق چشم هاي بچه ها. مي خواستند زير سوسوي کنجکاو آن چشم ها از خاموشي در بيايند. بايد کاري مي کرد تا سکوت الفباي فارسي بشکند. بايد صداي حرف ها را در مي آورد. انگار خنده بچه ها را تماشا مي کرد. بايد بر سر هر دندان، حرفي مي نشاند...