در درام، حقيقت همواره در حال تغيير است. هرگز آن را به طور كامل نمي‌يابي، اما جستجو براي يافتن آن به يك وسواس تبديل مي‌شود. يك وظيفه ذاتي. جستجو آشكارا عاملي است كه وقايع را پيش مي‌برد. اغلب در تاريكي دور از انتظار و برحسب اتفاق با حقيقت روبرو مي‌شوي، به آن برمي‌خوري يا به ناگاه تصويري يا شكلي مي‌بيني كه احساس مي‌كني به حقيقت شباهت دارد، اما اطمينان نداري. زيرا حقيقت واقعي آن است كه در دنياي درام هرگز چيزي به عنوان حقيقت واحد وجود ندارد. در عين حال، حقايق فراواني وجود دارند. اين حقايق با يكديگر در چالش‌اند، از يكديگر پرهيز دارند، يكديگر را بازتاب مي‌دهند، يكديگر را ناديده مي‌گيرند، يكديگر را به سخره مي‌گيرند، نسبت به يكديگر غافل‌اند. گاهي وقت‌ها احساس مي‌كني كه حقيقت لحظه را به چنگ آورده‌اي، اما به ناگهان از ميان انگشتانت مي‌لغزد و دوباره ناپديد مي‌شود.